Exploratio pro Corona

The legendary story from King's Quest I, translated into Latin by yours truly.  Really a good game, although the graphics are somewhat outdated by today's standards.

Did I say "somewhat?"  I meant "very."

But it's a great game, and one I heartily recommend.  Anyway, without further ado, here's the legendary story that forms the background to the game.  The English version is up on Sierra Planet here, and the Latin down below:

Olim, quom monocerotes silvas vagabantur et lymphae in aquis brevibus ab hominibus frequentabant habitabant, in regno Daventriae Edwardus Rex et Regina bellula regebant illic. Populi Daventriae prosperi laeti erant, et pax regnabat ubique. Sed Rex Reginaque moerentes quoniam destituti erant. Filius solium hereditare nonhabent, neque filia corda hilarare.

Dies serena aprica Edwardus Rex Benevolus (sic nominabas) et Regina in horto castri ambulabant quum veneficus valens praese apparebat. “Difficultatem scio et incantamentum natum ferre iacibo,” dicat.

“O, veneficus magnus, si iuvabis, gratissimi erimus,” Regina dicat.

“Honores multi ad te assignabimus, et divitiae magnae,” Rex dicat.

“Pro honoribus aut divitiis usus nonhabeo. Pensio plurima nonerit. Inpendium omne Speculum cum replum mahagoni in cubiculo privato pendentis.”

Venefici verbi moram efficebant, etenim Speculum inaestimabile erat. Potestas futuram legere habet, et Daventria augescere adiuvabat. Conjugium regale tempestates augurare utibantur ob sementem messemque, sicut reges reginaeque praese habebant.

Annes centesimas haberet diu seges prae gelu postremo inseretur, aut a pluvia autumnale. Venefico qui optabatur concupiscibilis quidem erat. Rex Reginaeque ad cubiculum recedebant Speculum magicum deliberare.

Edwardus Rex et uxor in Speculi profunditates aspiciebant et forma basilica iuvenis cum corona aurea super capitem videbant. Iuventatem filius appetebant esse coniectens, conjugium regale Speculum ad veneficum dabant laete. Ad domicilium adsumebat, ubi unus beastiae sui statuebat super se custodire.

Menses ibat et Regina natum nonconpendebat. In temporem principem in annos quadringentos, Daventria messem amittebat ad procellam autumni maturi. Rex Reginaque lacrimabant, et universi cingula contrahebant. fruges superfluae habens loco ad regna contigua vendere, populi Daventriae cellaria adaugerent cum cibis emebat alibi.

Cum fame Pestis formidata venibat, et Regina caedebatur. In diem tres in conplexum febris magnae cubatur, cum Edwardum vigiliam constantem aput laterem continuens.

In die quarta morbi Reginae, forma deminuta viam urgebat inter artus custodes castellanos. “Cura pro Regina habeo,” agnoscebat. Purpurati ducebant cito in cubiculum Reginae, ubi Rex complorabat.

“Longinquitatem magnam mirem solacium portare ad uxorem caram tui. Radix potentis ad nanos cognita modo pestis ulla curabit.”

Nanus super Regina incumbebat et radix ad oscula tangebat. Oculi aperti tremebat et ad Edwardum subridebat. Reginae assectatores aput caeteros videbant in ammirationem. “Attactus revocabat modo,” susurrabant. “Quam cito resumebit opinare quum radix omnis donabitur!”

“Praemium roga ob donum mirabilem, o unus brevis,” Edwardus Rex exclamabat.

“Scutum relictum erat ab patro moriebatur quom in vice rogo,” nanus dicebat molliter.

Rex a sententia pallebat. Scutum, titanium factum et cum chlorae destitutae, in pugnam gerebat traditionaliter a imperatore Daventriae. Fabula putabat is Scutum gerens invictus erat, et exercitus victoriosus semper. Ita impetus prosperus nonesset regni Daventriae in annos quingentos.

“Roga iterum, homunculus. Pondus tuus in auro donabo, sed pro Scuto nonroga placitus fuero,” Rex dicat.

“Mulieris vita nonaestimare videt, Sublimitas tua,” nanus dicat. “Praemium nullum aut postulatum meum accipiam.” Vertebat ire superbe.

“Reverte,” Edwardus vocat. “Scutum donabo.” Nanus Scutum accipiebat, et in cavo in terra abscondebat, in modo Nanorum.

Regina rade participabat, at auxilii nulli. Inclinabat et moriebarit. Daventriae campanae templorum in comploratione tinniebant, et Rex ultio adversus nanum falsum devovebat. Anni ibiat, et nuntium amissionis Scuti augebat. Legiones Daventriam aegram adoriebantur, et Rex sine Scuto legiones ducere progrediebatur. Prius Speculi necessitatem augurare expeditiones hostum nonhabent. Nunc, defensio illa quoque absens erat.

Anni multi exibant, et Rex sola sunt. Dies una, cum purpurati equitare dum, Edwardus gregem luporum termites demissi arborem magnam adoriebantur inveniebat. Quom congregatio accedebant, lupi feminam pulchram iuvenis in arborem assidens patefacere discedebant.

Regaliter descendebat. “Ob subventionem gratias ago, domni boni. Principissa Dahlia, Cumberlandiae, ego. Per terram transgrediebar quom grex luporum cohortem accidebant. Custodes in terrorem fugebant, me solam linquens. Vita mea, et gratia precordalis, te dehibeo.”

Rex a Principissa Dahlia delectabat, et sua ad castellum visere deportabat. Vita nova per venam fluens sentiebat, et sciebat causa personae solitudinem a Regina defuncta relinquebatur replere obveniebatur.

In tempora benemerita Edwardus Dahliam iugare rogabat, et amplexabat. Populi Daventriae perciti valde aput prospectus Reginae novae erat (et ob heredem spe conferti), et comparationes ob celebrationem nuptiae gloriosae faciebant.

In nocte prae nuptia, quom aer cum propinationes laetationesque resonabat, Principissa Dahlia Edwardus bene nocte iubebat. Palma ad cingulum subens et circulum clavum vellens nuntiabat numquam.

Postmodo, Arcarius Regalis Regem cum nuntiae trepidae aggrediebatur. Portam thesaurae apertam reperiebat, cum Regis clavis propria in clostellum. Principissa Dahlia intra fuerat, Arca parva auri tenens.

Arcarius in positione gelabatur. Principissae risus serenus ad veneficae cacabata quum forma antica et marcida transmutabant. Arcam capissebant et scopa ex fenestra volare conscendebant. Arcarius cum terror spectabat quum per nubes devolabat et abibat.

Quum Rex nuntias audiebat, in maestitiam lacrimabat. Arca magica sunt, et thesaurus magnus finalis in Daventriam residuus. Quidquid auferebatur ex se, Arca conferta aurei semper permanebat. Sine Arca, Edwardus cibum nullum emat, milites nullos pendat.

Anni multi plus exibant, et Daventria misera et infirma deficiebat. Edwardus Rex senex et fessa erat, et terminus propinquus esset videbat. Natio in conturbationem amplius caderit quum moriebatur metuens, equitem primam arcessebat, Domne Graham.

“Eques fortissimus fidelissimusque in regnum meum es, Domne Graham. Iamdudum forma tua in Speculum magicum prospiciebam, et filium et heredem viderer putabam. Anni me semifalsum demonstraverant quidem. Sed oraclum sanciatur tamen.

“Dignus coronae es demonstrare, terram peragra et thesauros magnos tres ab Daventria a perfidia insidiaque captos recollige. Delinquas, et Daventria pulchra languescet antequam a natione inimico inruitur vincitur. Emolias, et Rex post mortem me existes. Hic ab omne honesto rectoque repromitto.”

“Victoriosus reddaris, Domne Graham!”